Poema: Noiturno do adoescente morto

Imos silandeiros orela do vado

pra ver o adoescente afogado.

Imos silandeiros veiriña do ar,

antes que ise río o leve pró mar.

Súa ialma choraba, ferida e pequeña

embaixo os arumes de pinos e de herbas.

Ágoa despenada baixaba da lúa

cobrindo de lirios a montana núa.

O vento deixaba camelias de soma

na lumieira murcha da súa triste boca.

¡Vinde, mozos loiros do monte e do prado,

pra ver o adoescente afogado!

¡Vinde, xente escura do cume e do val,

antes que ise río o leve pró mar!

O leve pró mar de curtiñas brancas

onde van e vén vellos bois de ágoa.

O vento deixaba camelias de soma

na lumieira murcha da súa triste boca.

¡Vinde, mozos loiros do monte e do prado,

pra ver o adoescente afogado!

¡Ai, como cantaban os albres do sil

sobre a verde lúa, coma un tamboril!

¡mozos, imos, vinde, aixiña, chegar

porque xa ise río mo leva pró mar!

¡Ai, como cantaban os albres do sil

sobre a verde lúa, coma un tamboril!